#47 CÓRKA KRÓLA MOCZARÓW - KAREN DIONNE

Premiera: 12-10-2017

Wydawnictwo: Wydawnictwo Media Rodzina

Autor: Karen Dionne

Tytuł oryginału: The Marsh King's Daughter

Ilość stron: 333

Kategoria: thriller psychologiczny 

Słowa klucze: porwanie, psychopata, ucieczka, niepokój

Ocena: 3.5/5

 

"Tak, Jacob Holbrook to mój ojciec. Tak, okłamywałam

cię od dnia, w którym się poznaliśmy. Tak, krew tego złego

człowieka płynie w moich żyłach i żyłach twoich córek.

Przepraszam. Przepraszam, że musiałeś dowiedzieć się w taki

sposób. Przepraszam, że nie powiedziałam ci wcześniej. 

Przepraszam. Przepraszam. Przepraszam."

Gdy groźny porywacz - znany jako Król Moczarów - ucieka z więzienia o zaostrzonym rygorze, Helena wie, że ona i jej córki znalazły się w niebezpieczeństwie. Nikt, nawet jej mąż, nie zna przeszłości Heleny. Nikt nie wie, że urodziła się w niewoli, że do dwunastego roku życia nie miała żadnego kontaktu ze światem zewnętrznym i że jej ojciec był jej mistrzem, który nauczył ją wszystkiego. Również zabijania. Teraz musi to wykorzystać przeciwko niemu.

Cóż, jest to chyba pierwsza książka od dłuższego czasu, kiedy nie jestem w stanie powiedzieć, że polubiłam któregokolwiek z bohaterów. Wręcz czuję niesmak, kiedy myślę o Helenie. Nie potrafię jej zrozumieć i nawet nie próbuję. Być może jest to zachowanie absolutnie nie w porządku wobec tej kobiety, która przeżyła bądź co bądź wynaturzone dzieciństwo, ale z drugiej strony nie takie rzeczy ludzie w życiu przechodzą i jakoś sobie radzą. Dla mnie przeszłość i doświadczenia nie mogą być tylko wymówką - mogą być trampoliną, z której albo spadniemy, albo dzięki której wybijemy się do góry. Nie potrafię pojąć, dlaczego jako dziecko tak nie szanowała i nie akceptowała matki w swoim życiu - jakby te najbardziej pierwotne pojęcia jak 'dobro' i 'zło' zupełnie dla niej nie istniały. Hołubiła i wielbiła ojca - mimo, że przecież musiała czuć głęboko w sercu, że jego zachowanie jest złe i to, co robi z nią, czy matką, daleko odbiega od tego, co jest właściwie. Przecież widziała jak ją bił i wykorzystywał, naprawdę mogła czuć aż taką obojętność? Wręcz momentami zadowolenie, bo gdzieś w swoim umyśle przyznawała ojcu rację, że matka zasłużyła sobie na takie traktowanie? Toż to chore, nie sądzicie? Po prostu chore. 

Przyznam szczerze, że gdybym była 'żoną' tego potwora i zobaczyła, co wyrosło z mojego dziecka? Bałabym się go na równi z oprawcą. Zabawne jest to, że na dobrą sprawę matka Heleny miała dwoje 'prześladowców' - przez żadną z 'bliskich' jej osób nie była szanowana i chciana, oboje traktowali ją jak sprzątaczkę, służącą i kucharkę. Trzymali ją, ponieważ była im potrzebna - nie wiązały się z tym żadne emocje. Oczywiście ojciec dziewczyny trzymał kobietę również tylko po to, by zaspokajać swoje potrzeby seksualne, 'cóż z tego', że by to zrobić, gwałcił ją. Mam wrażenie, że z Heleną po prostu było coś nie tak już od początku, w końcu przecież płynęła w niej krew 'potwora', a jak mówi znane przysłowie 'krew nie woda'... O dziwo jako dorosła kobieta stała się w moich oczach kimś zupełnie bezbarwnym, taką trochę 'mimozą', jakby w momencie, kiedy wyrwała się spod skrzydeł ojca, nagle straciła swój ster, jedyny punkt odniesienia, który wskazywał jej jak żyć i postępować. Zabawne jest to, że mimo swojej bezbarwności i nastu lat jakie upłynęły od momentu, kiedy uciekła z matką z mokradeł? Nie przeszkadza jej to przeistoczyć się w Indiankę, która na podstawie tropów i śladów, postanawia odnaleźć Holbrooka, jakby tylko ona potrafiła to zrobić i nikt inny. Nie ważne, że po drodze natyka się na kolejne ciała niewinnych osób, których jedynym błędem było to, że pojawiły się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwym czasie.

"Nie byłam już małą dziewczynką, która kochała i podziwiała ojca,

licząc na to, że pewnego dnia stanie się taka jak on.

Byłam mu równa. 

Potem nie mogłam się doczekać, kiedy znów do niego strzelę."

"Zabicie ojca to słuszna decyzja, nie mogę podjąć innej.

Muszę go zabić przez wzgląd na moją rodzinę, moją matkę.

Dlatego, że jestem córką Króla Moczarów."

Nie lubię tego mówić, ale ta książka to dla mnie jedno z większych rozczarowań roku 2017. Nie wiem skąd te zachwyty i 'ochy i achy' pod adresem tej właśnie pozycji, zarówno na okładce książki, jak również w bookstagramowym świecie. Kompletnie tego nie kupuję. I nie tylko dlatego, że w wielu momentach brak tutaj logiki i pewne aspekty są mocno naciągane, ale głównie dlatego? Że z psychologicznym thrillerem w moim skromnym odczuciu? Nie ma ta książka wiele wspólnego. Książka nie wywołała we mnie niepokoju, strachu, przyspieszonego bicia serca czy efektu 'wow' - na swój sposób przebrnęłam przez nią tylko po to, by przekonać się, że zakończenie jest równie rozczarowujące jak zawartość. Serio, mówię zupełnie poważnie, jedyne emocje jakie ta pozycja we mnie wywołała to złość i potężne wręcz rozczarowanie. A jedynym plusem są te momenty, kiedy w treść wplecione zostały wspomnienia z przeszłości, coś w stylu wewnętrznej retrospekcji Heleny podczas jej polowania na ojca. I to nie ze względu na to, o czym opowiadała, ale dlatego, że przynajmniej wtedy coś się działo. Wiele fragmentów przeleciałam wzrokiem, ponieważ zbierało mi się na wymioty, kiedy np. wspominała chwile z polowań - to co robili ze zwierzętami itd. Chore było dla mnie to, w jaki sposób obie z matką podlegały Jacobowi - swoją drogą nigdzie w książce nie zostało wyjaśnione jak ustalili nazwisko tego mężczyzny. Koniec końców ten człowiek wielokrotnie opuszczał je na wiele godzin, czasem dni. To nie tak, że nie miały możliwości uciec, one po prostu tego nie zrobiły. Nie będę Wam zdradzać szczegółów wychowania Heleny, sposobów karania, tego w jaki sposób Jacob w ogóle pojawił się na moczarach razem ze swoją tzw. żoną, ani jak nisko ją cenił. Oszczędzę wam opowieści o tym, w jaki sposób obie wydostały się z piekła, na które przez tyle lat się godziły. Do tej pory nie mogę pogodzić się z tym, jaka cena została zapłacona za ten wyczyn. Nie jestem wyrocznią, więc nie potrafię Wam na 100% powiedzieć, czy powinniście, czy nie przeczytać tę pozycję. Być może się mylę, być może po prostu nie wpisała się "Córka króla moczarów" w moje gusta czytelnicze. Co by nie było przyczyną, ja odkładam tę książkę na półkę biblioteczki z poczuciem żalu, jednak z chęcią przeczytałabym Waszą opinię na jej temat - także zapraszam do lektury! :)

ZA EGZEMPLARZ RECENZENCKI SERDECZNIE DZIĘKUJĘ: