#37 #NIEWIDZIALNA - SHARON HUSS ROAT

Premiera: 06-09-2017

Wydawnictwo: Wydawnictwo HarperCollins

Autor: Sharon Huss Roat

Tytuł oryginału: How To Disappear

Ilość stron: 336

Kategoria: literatura młodzieżowa

Słowa klucze: samotność, social anxiety, ataki paniki, nieśmiałość

Ocena: 4.5/5

"Zaczynam się pocić, pokój wiruje. Nie mam papierowej torby, 

więc przykładam dłonie do twarzy, żeby w nie oddychać, po czym,

nadal siedząc na krześle, opuszczam głowę między kolana."

Offline Vicky Decker nie rzuca się w oczy. Jest przeciętna, chorobliwie nieśmiała, nie ma znajomych. Czuje się samotna.

Jako @Observi jest duszą towarzystwa. Wrzuca zdjęcia z imprez, kolorowe stories, na których jest roześmiana, wśród znanych ludzi. Ma coraz więcej followersów, zbiera tysiące lajków i komentarzy.

Na Instagramie jest gwiazdą, po raz pierwszy w życiu. W końcu może być tym, kim chce.

Fikcyjny profil dopracowuje w każdym szczególe. Uświadamia sobie, że mogłaby spędzić resztę życia, nie wychodząc z pokoju. Im bardziej jest popularna jako @Observi, tym lepiej rozumie, że w realnym świecie roi się od ludzi, którzy są równie #samotni i #niezauważani jak ona.

By pomóc im i sobie, musi pokazać światu swoją prawdziwą twarz. Czy zdobędzie się na odwagę i zacznie żyć naprawdę?

Kim jest Vicky? No cóż, większość już wiecie z samego opisu książki. Vicky jest bardzo nieśmiałą oraz na swój sposób zakompleksioną nastolatką, która z atakami paniki właściwie musi sobie radzić każdego dnia. Najczęściej wywołują je sytuacje, które na pozór straszne nie są. Przynajmniej dla większości z nas powiedzenie "Cześć!" do koleżanki ze szkoły, przygotowanie prezentacji na lekcję historii, czy zjedzenie obiadu w szkolnej stołówce nie są czymś niewykonalnym, prawda? Jednak dla Vicky są to rzeczy wręcz nie do pomyślenia. Dopóki miała swoją jedyną przyjaciółkę - Jennę - przy sobie? Świat nie wydawał się taki przerażający, ponieważ ta wspierała ją na każdym kroku, rozumiejąc jej problemy bez jednoczesnego wyśmiewania. Jednak kiedy Jenna wyjeżdża z rodzicami do Wisconsin, świat Vicky rozpada się na kawałki. Dziewczyna czuje się samotna i zdradzona, wyobraża sobie, że przyjaciółka znalazła sobie nowych, lepszych kolegów i koleżanki i z pewnością nie chce mieć z nią już nic wspólnego. Z tego też powodu, zakłada fikcyjny profil na Instagramie, który z założenia miał pomóc pogodzić jej się z samotnością i poczuciem pustki. Popularność jaką dzięki niemu zdobywa? Momentami zaczyna ją zwyczajnie przerastać. Jednak koniec końców to dzięki @Observi Vicky zaczyna wpływać na postępowanie innych młodych ludzi, sprawiając, że ci zaczynają dostrzegać wokół siebie osoby samotne, smutne i sprawiające wrażenie zupełnie odrzuconych. Zostają oni w końcu zauważeni przez otaczających ich kolegów i koleżanki. Przyznam, że na początku nie potrafiłam zrozumieć Vicky i swoim zachowaniem niejednokrotnie powodowała, że sapałam poirytowana pod nosem, często nie mogąc po prostu pojąć jej kompletnie przerysowanych w moich oczach reakcji na 'problemy'. Dopiero z czasem dotarło do mnie, że zachowuje się jak jej matka - to nie tak, że ją oceniałyśmy, tylko nieświadomie obie chciałyśmy, żeby była inna; odważniejsza, bardziej przebojowa i nie tak zahukana i przerażona, jak w rzeczywistości właśnie była, dla jej własnego dobra. Bardzo natomiast polubiłam Liptona, początkowo przyjaciela, a później również chłopaka Vicky. Podobało mi się to, jak krok po kroku 'oswajał' lęki dziewczyny, jak pomimo własnej nieśmiałości potrafił być ponad to i zawalczył o nią, nawet kiedy ona już się poddała. 

"Wiem, że Lipton nie zrobi ze mnie innego człowieka, nie zdoła

magicznie zdusić wszystkich moich lęków ani zapobiec irracjonalnym

stanom lękowym. Teraz jednak, w  tej chwili, w jego ramionach,

czuję się niemal normalna - przynajmniej na tyle, na ile

wyobrażam sobie normalność."

"Dziś, po raz pierwszy w życiu,

wygrywam ze strachem, że istnieję - że zajmuję przestrzeń,

wchodzę w drogę, mylę się, jestem głupia, żałosna i gorsza

od wszystkich. Że jestem obiektem drwin.

W końcu wygrywam ze sobą."

Kiedy zaczęłam czytać "#niewidzialną" miałam wrażenie, że trochę poniosła mnie fantazja z wyborem tej właśnie lektury. Przecież nastolatką nie jestem już od tak dawna, że momentami mam wrażenie, że już nawet nie pamiętam jak to było nią być. Jednak z każdą kolejną stroną moje myślenie zmieniało się, a ja w mniejszym lub większym stopniu zaczęłam w tej nieśmiałej i zahukanej dziewczynie widzieć siebie z przeszłości. Nie jesteśmy swoimi lustrzanymi odbiciami, ja nie zamykałam się w toalecie damskiej i nie chowałam się tam w sytuacjach, kiedy czułam, że rzeczywistość mnie przerasta, nie jąkałam się wyrwana do odpowiedzi, nie wpadałam w panikę, kiedy musiałam przedstawić na forum klasy prezentację. Ale doskonale rozumiem jej lęk przed byciem ocenianą, wyśmianą, obgadaną. Wiem, jak to jest być obiektem drwin. Podobnie jak Vicky, miałam jedną przyjaciółkę, której mogłam ufać i przy której byłam w 100% sobą. Na swój sposób ta książka pozwoliła mi spojrzeć na siebie samą z pewnym dystansem, bez oceniania czy poczucia wstydu. Każdy z nas ma swoje dobre i złe wspomnienia z czasów nastoletnich, część z Was wciąż chodzi do szkoły i być może mierzy się na co dzień z podobnymi problemami, jak Vicky - i tym z Was serdecznie tę książkę polecam! Myślę, że znajdziecie w niej pewne odpowiedzi, poczucie zrozumienia, wrażenie bycia częścią większej społeczności, która również mierzy się ze swoją nieśmiałością, lękami. Powieść napisana jest bardzo przystępnym językiem, czyta się ją szybko i przyjemnie. Narracja jest pierwszoosobowa, co bardzo lubię i cenię w tego typu książkach, ponieważ dzięki takiemu zabiegowi jest mi łatwiej 'wczuć się w bohaterkę' - zrozumieć jej zachowania, myśli, uczucia. Koniec końców nie żałuję, że "#niewidzialna" trafiła w moje ręce, ponieważ zżyłam się z głównymi bohaterami i cieszę się, że wszystko skończyło się dobrze. Na duży plus jest tutaj również forma przedstawienia relacji Vicky z jej matką - podobało mi się w jaki sposób ta relacja ewoluowała od kompletnego braku zrozumienia i poczucia bezradności i rozpaczy, do akceptacji i wsparcia. Jeśli lubicie książki dla młodzieży z przesłaniem? Jeśli macie podobne problemy jak Vicky? Bądź znacie kogoś takiego? Przeczytajcie tę książkę, na pewno czas z nią spędzony nie będzie dla Was straconym. A jeśli kiedykolwiek poczujecie się samotni? Jestem tutaj dla Was. I widzę Was! :) 

ZA EGZEMPLARZ RECENZENCKI SERDECZNIE DZIĘKUJĘ: