#41 PSIEGO NAJLEPSZEGO - W. BRUCE CAMERON [PRZEDPREMIEROWO]

Premiera: 09-11-2017

Wydawnictwo: Wydawnictwo Kobiece

Autor: W. Bruce Cameron

Tytuł oryginału: The Dogs of Christmas

Ilość stron: 281

Kategoria: literatura obyczajowa, romans

Słowa klucze: psy i ich relacja z człowiekiem, miłość, przywiązanie, nadzieja, Święta

Ocena: 4/5

"Kiedy przygarniasz zwierzaka, musisz mieć

świadomość, że kiedyś jego strata złamie ci serce. Psy

są z nami tak krótko... To nas najlepsi przyjaciele,

ale są z nami tylko dekadę, może półtorej, a potem

odchodzą. O tym mówię. Ich strata jest nieuchronna

i musimy pogodzić się z nią. Ale posłuchaj, naprawdę

wierzę, że jedna z lekcji płynących z ich głębokiej

miłości, gdy są przy nas, jest taka, żeby cieszyć się

życie, póki trwa, i że wszystko kiedyś się kończy,

a my musimy wtedy rozpoczynać nowy rozdział. Ale

póki tu jesteśmy, powinniśmy nie marnować ani

chwili."

Życie Josha wywraca się do góry nogami, gdy pewnego dnia sąsiad podrzuca mu ciężarną suczkę Lucy. Mężczyzna nie jest w stanie oprzeć się głębokiemu spojrzeniu brązowych oczu i przygarnia ją pod swój dach. Obiecuje sobie, że zajmie się Lucy i jej szczeniętami najlepiej jak potrafi. Zdezorientowany szuka pomocy w schronisku, gdzie poznaje Kerii - piękną opiekunkę czworonogów. Razem przygotowują zwierzaki do świątecznego programu adopcyjnego. Z biegiem czasu Josh zdaje sobie sprawę, że nie wyobraża sobie już życia bez futrzanej rodzinki i Kerri. Czy gromadka słodkich psiaków odmieni ich życie na zawsze?

Oh Gosh, co za Josh, czyli główny bohater książki i właściwie jedyny powód, dla którego nie mogę się o tej książce wypowiedzieć w 100% na tak. Co mam na myśli? Otóż Josh to w moich oczach właściwie kopia bohatera Sparksa z "We dwoje" - mimoza, mężczyzna wydawałoby się bez przysłowiowych... No właśnie. Czyli typ, który zupełnie mi nie odpowiada i szczerze powiedziawszy przez całą książkę niesamowicie mnie przez to irytował. W scenach z psiakami był niesamowicie dziecinny - ja rozumiem, że nigdy wcześniej nie miał czworonoga, ale zachowanie godne 5-latka było dla mnie niestety przegięciem. Nie mam tutaj na myśli momentów, kiedy wygłupiał się ze szczeniętami czy kiedy z nimi rozmawiał, bądź śpiewał kołysanki - to akurat rozumiem i uważam, że jest bardzo urocze i słodkie, ponieważ sama nagminnie zachowuje się w dokładnie ten sam sposób w stosunku do mojego ukochanego Psa. Mam tu na myśli bardziej jego wręcz histeryczne zachowanie, kiedy okazało się, że z dnia na dzień musi zająć się ciężarną sunią. To, jak zachowywał się u weterynarza, czy w schronisku zamiast wzbudzać moją sympatię, powodowało jedynie irytację i swego rodzaju zażenowanie. Ostatecznie opieka nad psem to naprawdę nie jest żadna filozofia. Krótko mówiąc jak dla mnie - Josh to po prostu taka życiowa fajtłapa. Co jest o tyle dziwne, że z jednej strony  jest to inteligentny informatyk, bardzo szanowany i doceniany w swoim środowisku, a jednocześnie zupełnie nieprzystosowany do życia chłopiec - emocjonalne dziecko. Bardzo drażniły mnie momenty, kiedy na horyzoncie pojawiał się temat jego byłej - Amandy. Kompletnie nie rozumiem, dlaczego mimo, iż ta zdradziła go i porzuciła - ten wciąż trzymał w całym domu mnóstwo jej zdjęć i zachowywał się tak, jakby mimo wszystko ją gloryfikował. To samo dotyczy jego scen z Kerii - dorosły mężczyzna zachowujący się jak niedojrzały dzieciak. MA-SAK-RA. A właśnie a propos Kerii - generalnie ją polubiłam, jednak kiedy naciskała na Josha, żeby oddał szczeniaki, robiąc to w bardzo nachalny i drażniący sposób? Straciła w moich oczach just like that. Ja wszystko rozumiem, jednak widząc jak bardzo Josh przywiązał się do tej słodkiej 'dzieciarni' - mogła sobie podarować niektóre teksty i być zdecydowanie bardziej empatyczna. Nie mówiąc już o tym, że powinna go przede wszystkim wysłuchać - niestety momentami miałam wrażenie, że jedyne co ją interesowało? To to, żeby wszystko wyglądało dokładnie tak, jak ona tego chce i basta.

"To było właśnie to, to było coś, czego mógł się trzymać:

szczęście, jakiego doznawał w otoczeniu swojej 

psiej rodziny. Amanda nawiedzała go jak duch, 

zaprzepaścił wszystkie szanse na związek z Kerii, ale

gdy przyglądał się swoim psom, nagle wszystko było

w porządku."

"Szkoda tylko, że nie jesteś bardziej towarzyski. Pod

tym całym pancerzem jesteś świetnym chłopakiem."

Jeśli szukacie książki na okres świąteczny? To dobrze trafiliście, mimo, że akcja nie toczy się stricte wyłącznie w okresie bożonarodzeniowym. Wszystko zaczyna się kilka tygodni wcześniej, jednak sama atmosfera tej powieści i jej klimat, świetnie wpasowują się w świąteczną gorączkę. Mnie niestety książka jakoś nie powaliła na kolana, ani nie chwyciła za serce. Owszem jest przyjemna i całkiem sympatyczna, nie da się ukryć. Narracja w trzeciej osobie sprawia, że czyta się ją szybko i bez większych perturbacji. Jednak w moim odczuciu zabrakło tutaj niestety 'efektu wow', książkowego 'tego czegoś', co sprawia, że serce zaczyna szybciej bić na samą myśl o danej pozycji. Książka mimo swojego uroku działała mi momentami na nerwy za sprawą głównych bohaterów - dorosłych ludzi, którzy w kwestii uczuć zachowywali się dosłownie jak dzieciaki z podstawówki - mnóstwo niedopowiedzeń, domyślania się, nieporozumień, wręcz fochów. Powieść zdecydowanie nie jest z gatunku Young Adult, a mimo wszystko miałam wrażenie, jakby głównymi bohaterami były nastolatki, przez co "Psiego najlepszego" dużo straciło w moich oczach. Na szczęście wszystkie sceny, w których występowały szczeniaki i Lucy? Kupiły mnie. Kiedy nadszedł ten moment, gdy Josh musiał pożegnać się z 'maluchami'? Niewiele brakowało, a popłakałabym się w miejscu publicznym, ponieważ tak, #czytamwszędzie :) Dodatkowo scena ta tylko utwierdziła mnie w mojej decyzji - żadnych 'dzieci Dannka' (dla niewtajemniczonych - mojego czekoladowego labka), ponieważ wiem, że nie byłabym w stanie się z nimi rozstać. Nigdy. A z drugiej strony z racji metrażu na jakim żyje? Nie miałabym nawet technicznej możliwości mieszkać z kilkoma labradorami. Swoją drogą ten problem akurat Josha nie dotyczy, ponieważ główny bohater ma duży dom i działkę, w książce dane jest jednak jasno do zrozumienia, że w stanie, w którym żyje, nie ma możliwości posiadania większej ilości psów niż trzy, co przyznam szczerze zaskoczyło mnie. Na szczęście zakończenie "Psiego najlepszego" w pewnym stopniu zrekompensowało mi niedosyt i rozczarowanie, które towarzyszyły mi podczas czytania. Jest dokładnie takie, na jakie z cichą nadzieją niecierpliwie czekałam. Uff! :) Jeśli lubicie sympatyczne powieści obyczajowe z niezbyt wymagającymi bohaterami, które swoim klimatem pozwalają się Wam przyjemnie zrelaksować? To jest to książka dla Was! :) Spokojnie możecie wziąć ją pod uwagę jako mikołajkowy prezent, bądź podarunek pod przysłowiową choinkę dla kogoś bliskiego, bądź samych siebie! :)

ZA EGZEMPLARZ RECENZENCKI SERDECZNIE DZIĘKUJĘ: