#26 IT ENDS WITH US - COLLEEN HOOVER [PRZEDPREMIEROWO]

Premiera: 11-10-2017

Wydawnictwo: Wydawnictwo Otwarte

Autor: Colleen Hoover

Tytuł oryginału: It Ends with Us

Ilość stron: 357

Kategoria: literatura piękna, obyczajowa, romans

Słowa klucze: miłość, małżeństwo, przemoc

Ocena: 5/5

"- Ktoś kiedyś mi powiedział, że nie ma czegoś takiego, jak źli ludzie. Po prostu wszyscy czasami robimy złe rzeczy. Wryło mi się to w pamięć, bo to prawda. Wszyscy mamy w sobie trochę dobra i trochę zła."

Lily Bloom zawsze płynie pod prąd. Nic dziwnego, że otworzyła kwiaciarnię dla osób, które... nie lubią kwiatów, i prowadzi ją z pasją i sukcesami. Gdy poznaje przystojnego lekarza Ryle'a Kincaida i rodzi się między nimi fascynacja, Lily jest przekonana, że jej życie nie może być już lepsze. Tak mogłaby skończyć się ta historia. Jednak niektóre rzeczy są zbyt piękne, by mogły trwać wiecznie. To, co kryje się za idealnym związkiem Lily i Ryle'a, jest w stanie dostrzec jedynie Atlas Corrigan, dawny przyjaciel Lily. Kiedyś ona była dla niego bezpieczną przystanią, teraz sama potrzebuje pomocy. Nie zawsze jesteśmy bowiem dość odważni, by stanąć twarzą w twarz z prawdą... Szczególnie gdy przynosi ona tylko cierpienie. 

"Nie tak miało być. Przez całe życie dokładnie wiedziałam, co 

zrobię, jeśli mężczyzna zacznie mnie traktować tak jak mój ojciec

traktował moją matkę. To było proste. Zamierzałam od niego odejść,

tak by to się nigdy nie powtórzyło. 

Ale nie odeszłam. A teraz siedzę posiniaczona, z ranami na

ciele zadanymi przez człowieka, który rzekomo mnie kocha. 

Przez mojego męża."

*UWAGA*

JEŚLI NIE PRZECZYTAŁEŚ/ŁAŚ KSIĄŻKI, A MIMO TO CHCESZ ZAPOZNAĆ SIĘ Z RECENZJĄ? MIEJ PROSZĘ ŚWIADOMOŚĆ TEGO, ŻE MOŻESZ DOWIEDZIEĆ SIĘ KILKU ISTOTNYCH SZCZEGÓŁÓW, KTÓRE DADZĄ CI OGLĄD SYTUACYJNY NA TO, JAK POTOCZĄ SIĘ LOSY GŁÓWNYCH BOHATERÓW. 

To właśnie w głównej mierze bohaterowie tej książki są powodem, który sprawił, że zakochałam się w tej historii i w samym sposobie pisania Colleen Hoover. Jest to moje pierwsze spotkanie z tą autorką i już po pierwszych stronach czułam, że nie będzie ono ostatnim. Wracając jednak do samych bohaterów, Lily Bloom to niesamowicie "prawdziwa" postać - pełna uroku, odważna, wytrwale dążąca do swoich celów dwudziestopięciolatka. Historia jej życia pozostawia jednak wiele do życzenia i niestety odbiega od ideału. Już od czasów dzieciństwa bowiem musiała zmierzyć się z przemocą w rodzinie, której przyczyną był agresywny i impulsywny ojciec. Mężczyzna podczas ataku szału niejednokrotnie podnosił rękę na matkę Lily, niestety potrafił również swoją agresję kierować w stosunku do swojej córki, która starała się matkę chronić. Jakby to nie był wystarczający powód do tego, by załamać się i stracić sens dalszego życia, Lily zakochuje się po raz pierwszy w swoim piętnastoletnim życiu i właśnie ta nieszczęśliwa miłość odcisnęła swoje piętno na całym jej późniejszym życiu. Jednak mimo atmosfery w jakiej wzrastała, a może właśnie dzięki niej - Lily wyrosła na niezależną, silną kobietę, gotową walczyć nie tylko o swoje marzenia, ale również o siebie samą. Przyznam szczerze, że jest to pierwsza bohaterka żeńska, która autentycznie wzbudziła moją sympatię i nie mam jej absolutnie nic do zarzucenia - mimo, że czytając obawiałam się kilkukrotnie, że Hoover "zawali sprawę" i zrobi z niej kogoś, kim czułam, że nigdy nie mogłaby być, to koniec końców nie zawiodłam się na autorce - od pierwszych stron do ostatnich poprowadziła swoją główną bohaterkę w sposób "mistrzowski" i jestem jej za to bardzo wdzięczna.

""Wiesz coś się robi, jak życie dołuje? Mówi się trudno i płynie się
dalej. Płynie się dalej, płynie, płynie.""

Jak już wspomniane zostało w samym opisie książki, w życiu Lily ważną rolę odgrywa dwóch mężczyzn - Atlas Corrigan oraz Ryle Kincaid. Atlas jest to wspomniana przeze mnie kilka zdań wcześniej pierwsza miłość głównej bohaterki. Teraz wraca po latach do jej życia i tak jak kiedyś to Lily uratowała Corrigana, tak tym razem to właśnie on staje się jej wybawieniem. Atlasa polubiłam już właściwie od samego początku. Jego tragiczna historia, bezdomność i samotność ujęły mnie już od pierwszych zdań listów Lily, które kierowała do Ellen Degeneres. Była to swoista forma pamiętnika dziewczyny, w którym opisywała sposób w jaki poznali się z Atlasem, oraz jak rozwijała się ich znajomość. Niesamowicie ucieszył mnie fakt, że pomimo iż życie Corrigana dalekie było od ideału? Atlas nigdy się nie poddał i w każdej sytuacji potrafił się odnaleźć, doceniając najmniejszy pozytyw tak, jakby tych negatywów w jego życiu w ogóle nie było. Poczułam ulgę i autentyczną radość, kiedy ścieżki Lily i Atlasa znowu się przecięły, choć przecież żadne z nich w nawet najśmielszych snach nie mogło przypuszczać, że rodzinne spotkanie w nowej restauracji sprawi, że odnajdą się po latach. Sama świadomość tego, że Atlas ułożył sobie życie? Że spełnia się i żyje ze swojej pasji? Były niczym "wisienka na torcie", chociaż może idąc tropem myślenia Tomasza Hajto, powinnam napisać "truskawką"? :) 

Najmniejszą moją sympatię już właściwie od pierwszej sceny wzbudził Ryle Kincaid. Wydawałoby się, cóż w tym dziwnego? W końcu jest przecież "złym charakterem", agresywnym mężem, który nie panując nad emocjami krzywdzi ukochaną kobietę i żadne "przepraszam" tego nie zmieni. Ale przecież w pierwszej scenie na dachu wieżowca Ryle jest tylko mężczyzną, kimś obcym dla Bloom, kimś kto w sposób nagły i niespodziewany przerywa rozmyślania Lily nad sensem życia, oraz tym, kim właściwie był jej ojciec i jaką rolę odegrał w jej życiu. Jednak coś w zachowaniu Kincaida - jego bezczelna wręcz pewność siebie, pierwszy wybuch agresji skierowany w stronę "Bogu ducha winnego" leżaka sprawiły, że nie potrafiłam obdarzyć go jakimś pozytywnym uczuciem. Ktoś mógłby pomyśleć, że Hoover jest naprawdę "okrutna", w końcu stworzyła McDreamy'ego - świetnego neurochirurga u progu wielkiej kariery - obłędnie przystojnego, bogatego, istny ideał z dłońmi wartymi miliony. Jak zatem mogła zrobić z kogoś tak wspaniałego jednocześnie "potwora"? No cóż, w końcu najciemniej jest zawsze pod latarnią, nieprawdaż? Któż mógłby przypuszczać, że ten "młody bóg" jest jednocześnie niepanującym nad swoimi emocjami agresorem, który w momencie gdy traci głowę i wpada w szał zupełnie nie panuje nad tym co robi? No właśnie, któż mógłby przypuszczać... Ja mogłam... Od początku czułam, że pod tą idealną powłoką kryje się jakiś mrok, po prostu czułam, że jest z nim coś nie tak. 

~ ~

Jeśli chodzi o bohaterów drugoplanowych? Jestem zachwycona, że Hoover potrafi wykreować ich w taki sposób, że nie przytłaczają głównych charakterów, będąc jednocześnie bardzo ważnymi postaciami w całej historii. Allysa, siostra Ryle'a, oraz jej mąż - Marshall? Ujęli mnie od samego początku swoim podejściem do życia i świetnym poczuciem humoru. Duży plus za to, że mimo iż są rodziną Kincaida? W sytuacji kiedy zorientowali się jak naprawdę wygląda małżeństwo Ryle'a i Lily? Stali się dla Bloom prawdziwym wsparciem.

Mimo, że książkę skończyłam czytać wczoraj wieczorem, to w dalszym ciągu mam głowę wypełnioną myślami, a serce przepełnione emocjami. Nie da się ukryć, że zawsze ciężko jest mi mierzyć się w książce z realnym problemem społecznym, który tak na dobrą sprawę dotyka wiele kobiet na całym świecie, będąc czymś więcej niż czysty wytwór wyobraźni pisarza. Właśnie skończyłam oglądać najnowszy odcinek programu Martyny Wojciechowskiej opowiadający o kobietach żyjących w Pakistanie - narażonych na gniew swoich mężów, bądź ich rodziny - objawiający się wylaniem kwasu na ich twarze, albo podpaleniem. Kochani mamy XXI wiek, a czasem mam wrażenie, jakbyśmy wciąż tkwili w "zatęchłym Średniowieczu", gdzie prawa kobiet po prostu nie istnieją... Ostatnio również natrafiłam na odcinek programu "Uwaga", tematem którego była historia pewnej kobiety, która została dosłownie zatłuczona na śmierć przez swojego męża. ZA.TŁU.CZO.NA. Wyobrażacie to sobie? Jakie emocje muszą targać człowiekiem, że jest on w stanie pobić "ukochaną osobę" dosłownie na śmierć? Zawsze wtedy pojawiają się w mojej głowie nurtujące mnie pytania - DLACZEGO OD NIEGO NIE ODESZŁA? DLACZEGO NIKT NIE ZAREAGOWAŁ? Nie wiem, nie umiem na nie odpowiedzieć, nie umiem sobie też wyobrazić co może powodować kobietą, że mimo bólu i cierpienia na jakie naraża siebie, ale częstokroć również swoje dzieci, decyduje się pozostać z oprawcą. Jednak nigdy nie oceniam tych decyzji, bo tak naprawdę nikt, kto sam nie doświadczył przemocy domowej, cierpienia z rąk ukochanej osoby? Nie jest w stanie zrozumieć tego, co tam naprawdę dzieje się za zamkniętymi drzwiami, ale również w sercu, czy głowie ofiary. Mam tylko nadzieję, że jeśli kiedyś w moim otoczeniu zetknę się z tym problemem? Będę potrafiła znaleźć w sobie empatię i odwagę do tego, by pomóc.

"Ludzie będący świadkami takich sytuacji często się zastanawiają, 

dlaczego kobieta wraca do swojego oprawcy. Czytałam

gdzieś, że osiemdziesiąt pięć procent kobiet wraca do roli ofiary.

To było, zanim zdałam sobie sprawę, że sama jestem ofiarą przemocy.

Gdy poznałam te dane, pomyślałam, ze te kobiety są głupie

i słabe. Co najmniej raz pomyślałam tak o własnej matce.

Ale czasami kobiety wracają po prostu dlatego, że kochają. 

Kocham mojego męża, Ellen. Kocham go z wielu powodów. Żałuję,

że stłumienie uczuć do człowieka, który mnie krzywdzi, nie jest 

takie proste, jak mi się kiedyś wydawało. Powstrzymywanie serca

od wybaczenia komuś, kogo kochasz, jest tak naprawdę o wiele

trudniejsze niż samo wybaczenie."

Książka Hoover daje do myślenia - stawia pytania i zmusza nas do odpowiedzi na nie. Czy gdyby to, co spotkało Lily zdarzyło się którejś z nas, czy postąpiłybyśmy tak, jak zawsze nam się wydawało, że z oczywistych powodów byśmy właśnie zareagowały? Czy po pierwszym uderzeniu umiałybyśmy spojrzeć obiektywnie na to, co się dzieje? Z dystansem tak niezbędnym do właściwego podejścia do rzeczywistości? Czy jednak emocje, miłość do oprawcy zepchnęłyby ten "alert w głowie" gdzieś na jej tyły? Czy mimo miłości i przywiązania do ukochanego, potrafiłybyśmy powiedzieć "dosyć" i odejść? To, co urzekło mnie w tej książce to właśnie jej autentyczność wynikająca z tego, że autorka miała odwagę opowiedzieć o tragedii, która również ją spotkała. Duży szacunek za to, że mimo iż z pewnością nie było jej łatwo otworzyć się aż tak bardzo? Zdecydowała się na ten krok i dzięki temu historia ta tak dotyka czytającego. Owszem akcja dzieje się w niesamowitym Bostonie, a główni bohaterowie "nie klepią biedy", więc ciężko powiedzieć, że są "typowymi zjadaczami chleba", jednak styl Hoover, sposób w jaki kreuje świat w swojej książce sprawia, że czyta się ją jednym tchem - autentycznie wczuwając się w opowiadaną przez autorkę historię. Bardzo zżyłam się z Lily, Allysą, Atlasem i wiem, że jeszcze nie raz wrócę do lektury tej pozycji. I niesamowicie cieszę się, że pomimo tragedii opisanej w książce, Lily doczekała się szczęśliwego zakończenia. Celowo pominęłam wiele szczegółów - takich jak prawdopodobne podłoże agresji Ryle'a, jak właściwie potoczyły się losy Atlasa po tym, jak zniknął z życia Lily, w jaki sposób Allysa i Lily w ogóle się spotkały i co z tego wynikło, oraz co dokładnie działo się w życiu Lily, kiedy jej świat zaczął się walić? Te oraz inne odpowiedzi chcę bowiem, żebyście znaleźli sami, mam nadzieję zakochując się w tej historii tak samo, jak ja, a może nawet mocniej. Dodatkowy ukłon dla Wydawnictwa za to, że na końcu książki umieszczone zostały telefony alarmowe dla kobiet zmagających się z problemem przemocy domowej w naszym kraju. Ja odkładam "It Ends with Us" na półkę już buszując po Internecie szukając najkorzystniejszej ceny poprzednich książek Hoover, a Was zapraszam do księgarni już 11.10. Warto! :)

ZA EGZEMPLARZ RECENZENCKI SERDECZNIE DZIĘKUJĘ: