06. "WE WSPÓLNYM RYTMIE" JOJO MOYES

Autor: JOJO MOYES

Tytuł: WE WSPÓLNYM RYTMIE

Wydawnictwo: WYDAWNICTWO ZNAK

Ocena: 4.5/5

Polecam: TAK

"Wydała z siebie długi, drżący oddech. Och, tak łatwo było Macowi wpaść w złość, znów odgrywać dobrego glinę. Łatwo być miłym, gdy to nic nie kosztuje. Tak właśnie wyglądało ich małżeństwo. Ukryła twarz w dłoniach, oddychała zapachem taniego środka do czyszczenia łazienek, czekając aż rozjaśni się jej w głowie. Nie chciała, by zobaczył, jak zraniły ją jego słowa. Nie chciała okazywać przy nim żadnych uczuć."

Od zawsze kochałam konie. Fascynowały mnie swoim pięknem i dostojnością, płynnością ruchów i harmonią, która od nich bije. Przez całe dzieciństwo marzyłam o możliwości jazdy konno, jednak w małym miasteczku, w którym mieszkałam, plus biorąc pod uwagę fakt, że byłam wychowywana przez samotną matkę, nauczycielkę nota bene, było to niemożliwe – i fizycznie (brak stadniny i koni), i finansowo. Jednak tego marzenia z dzieciństwa nigdy nie zapomniałam. I już jako dorosła osoba, miałam możliwość przekonania się – czym tak naprawdę jest jazda konna i kontakt z koniem. Niestety w obu przypadkach trafiłam do stadnin, gdzie sposób podejścia do uczniów był zdecydowanie poniżej poziomu, więc mimo, że bardzo mi zależało, zrezygnowałam. Ale zrobiłam to bez żalu, naprawdę. Spełniłam swoje marzenie, doświadczyłam tego niesamowitego uczucia i wiem, jak to ‘smakuje’. Kiedyś może powrócę i znowu poczuję tą magię bezpośredniego i wyjątkowego kontaktu bliskości ze zwierzęciem.

~

Najnowsza książka Jojo Mores kręci się głównie wokół koni, a raczej jednego, szczególnego i wyjątkowego konia, oraz pewnej szczególnej szkole, w której dzieją się rzeczy niewyobrażalne dla laika w świecie ujeżdżania. Czytając o Boo niejednokrotnie poczułam ten ucisk nostalgii, że to już nie mój świat. Mimo, że tylko ‘liznęłam’ temat, to mimo wszystko pokochałam jazdę konną i to poczucie wyzwolenia i wolności jakie daje. Jednak „We wspólnym rytmie” to coś więcej, niż opowieść o ujeżdżaniu i koniach, jest to opowieść przede wszystkim o życiu – o jego wzlotach i upadkach, o momentach, które warto nosić w swoim sercu, ale również takich, które to serce w bólu ściskają. Życiu, którym żyje każdy z nas. Marząc, kochając, popełniając błędy, dążąc do celu i poddając się, poświęcając się i będąc egoistami, wierząc i rozczarowując się, marząc i roniąc łzy rozpaczy, bezsilnej złości i żalu. I za to koniec końców pokochałam tą książkę i myślę, że jednak sięgnę również po inne pozycje Jojo Moyes.

~

Nie będę jednak ukrywać, początkowo książka, a raczej jej bohaterowie, mocno mnie irytowali, wręcz działali mi na przysłowiowe nerwy. Dopiero z czasem, myślę, że gdzieś za połową książki – zaczęłam rozumieć motywy ich działania, oraz ich charaktery, a w głównej kobiecej bohaterce, w końcu odnalazłam siebie. Równie pogubioną w swoim życiu, zestresowaną, poświęcającą się pracy, bojącą się czasem wyjść poza ramy oczekiwań, nie umiejącą mówić o swoich uczuciach szczerze i otwarcie, stęsknioną za czymś, co wydaje się niemożliwe do osiągnięcia. Natasha to swoiste alter ego mnie, oczywiście nie pod każdym względem, ale wystarczająco mi bliskie, żeby sprawić, że przeczytałam książkę trzymając prawie cały czas zaciśnięte kciuki za to, żeby jej się w końcu udało, żeby po tym wszystkim, co wydarzyło się w jej życiu obecnie, ale również w ostatnim roku, kiedy jej drogi z ukochanym mężem Macem rozeszły się, udało się jej być szczęśliwą, tak jak na to zasługuje.

~

Pewnie dziwi Was dlaczego nie wspominam o Sarze i jej dziadku, ale powód jest jeden, nie polubiłam tej bohaterki – owszem za jej talent i to, czego dokonała bardzo ją szanuję i na swój sposób podziwiam, ale sposób w jaki się zachowywała w książce, w jaki została ‘napisana’? Sprawił, że pomimo usilnych prób, nie byłam w stanie obdarzyć ją pozytywnymi uczuciami – strasznie mnie irytowała, wręcz momentami wkurzała, wielokrotnie nie potrafiłam zrozumieć jej działania, a powody, którymi się motywowała i usprawiedliwiała, nie były dla mnie wystarczające. Przez większą część książki czułam się jak Natasha w stosunku do Sary, nie mogłam pojąć tej dziewczynki i czasem nawet nie próbowałam – aż do momentu, kiedy na końcu książki ich relacja się zmieniła. Nie sprawiło to, że polubiłam Sarah, ale odczułam swego rodzaju ulgę, że jednak jej też się ułożyło. Jeśli chodzi o historię jej dziadka i babci? Myślę, że zasługują na własną powieść, ponieważ ich historia momentami wydawała mi się o wiele ciekawsza od tej, o której autorka zdecydowała się opowiedzieć. Czy jestem odosobniona w tym odczuciu?

~

Jestem ciekawa Waszej opinii, czy książka Wam się podobała? Szczególnie pytam tutaj te osoby, które już miały wcześniej styczność z twórczością Jojo Moyes – książka Was rozczarowała, czy zachwyciła? Oh i czy tyko mnie irytowały te boczne komentarze blogerek? Nie mówię tu o ich treści, chodzi mi o sposób ich graficznego umieszczenia, strasznie irytujący – czy nie można było umieścić ich w treści? W nawiasie? Inną czcionką? Albo chociażby na tych marginesach, ale nie pisanych bokiem, ponieważ to ciągłe przewracanie książki na bok? Sprawiło, że gdzieś od połowy przestałam je czytać. Książkę koniec końców zdecydowanie polecam, mam nadzieję, że i Wam się spodoba.