07. "TRZY I PÓŁ SEKUNDY" AMANDA PROWSE

Autor: AMANDA PROWSE

Tytuł: TRZY I PÓŁ SEKUNDY

Wydawnictwo: WYDAWNICTWO KOBIECE

Ocena: 5/5

Polecam: ZDECYDOWANIE TAK

„Wątpię żeby zwróciła na to uwagę. Jeśli była tak samo otępiała jak ja, pewnie niewiele do niej docierało. Ludzie chcą mi opowiadać o swoich przejściach, o swojej stracie, jakby to miało mi jakoś pomóc. Niby jak? Kiwam tylko głową, wyłączam się i nie słucham. Nie dbam o to, przez co przechodzili inni. Nie jestem w stanie. I nikt do końca nie wie, przez co ja przechodzę, nawet jeśli wydaje mu się, że to rozumie.”

Oh, jak ja dobrze rozumiem Grace Penderford. Choć wiele bym dała, żeby jej słowa były tylko tekstem pisanym powieści, z którą miałam przyjemność zapoznać się dzięki uprzejmości Wydawnictwa Kobiecego. Pomimo tego, że jej szczere i płynące prosto z serca wyznanie jest mi tak bardzo bliskie, to w moim przypadku z racji okoliczności, jednak było troszkę inaczej. Dzięki temu, co spotkało mnie osobiście, miałam okazję przekonać się, że utrata dziecka to nie jest coś, co dotyka tylko „kogoś gdzieś tam daleko”, nagle okazało się, że spotkać to może również mnie i wiele kobiet z mojego otoczenia. Nagle okazało się, że nie jestem sama. W pewnym sensie poczułam się w tym czasie jak na surrealistycznym zbiorowym spotkaniu Kobiet Które Poroniły. Jakby nagle większość kobiet, które znam? Wstała i powiedziała: „Cześć, nie jesteś sama, mnie też to spotkało…” Poronienie nie jest tym samym co śmierć dziecka, które już przyszło na świat, jednak ból po stracie nie jest mniejszy, jest po prostu inny. Ale jest i będzie towarzyszył mi już zawsze. Dzień po dniu, jak cień na sercu, nad którym już nigdy nie zaświeci słońce.

~

Ilość historii, które wysłuchałam, łez, które przelałam, tego nie da się opisać w kilku słowach. W swoim bólu i cierpieniu, złości i bezsilności nie byłam i nie jestem sama. I choć jest to przerażające i chwytające za serce, bo przecież takie rzeczy nie powinny się dziać ludziom, których jedynym pragnieniem jest mieć dziecko i obdarzyć go ogromem miłości? To jednak jest to również pocieszające. Pocieszające jest to wsparcie i zrozumienie, którym możemy nawzajem się obdarzyć. Ja miałam to szczęście, że spotkałam kobiety, które potrafiły uszanować moje cierpienie i ból, nie narzucając się ze swoimi historiami. One po prostu po cichu, spokojnie, dzieliły się swoim doświadczeniem, starając się najlepiej jak umiały pomóc mi oswoić mój własny ból. Za co w tym miejscu chciałabym Im wszystim bardzo serdecznie podziękować. Jesteście najlepsze!

~

O czym są „Trzy i pół sekundy”? To książka o stracie, tak niewyobrażalnej, że aż niemożliwej do zmierzenia. O stracie dziecka. Dziecka, które miało żyć, miało się tym życiem cieszyć, miało dorastać, zakochać się, założyć własną rodzinę. Dziecka, które miało przejść okres burz i naporów, buntu i sprzeciwu, dziecka, które miało przeżyć swoją pierwszą miłość, dziecka, które powinno mieć szansę stać się dorosłym. Dziecka, które zabrała choroba, o której większość z nas słyszało tylko z doniesień telewizyjnych, radiowych bądź Internetu. Jednak z własnego doświadczenia, mimo, że jestem fanką seriali medycznych, wiem, że wiedza na temat sepsy, jest wiedzą niekompletną i znikomą. Większość słyszała tą nazwę, kojarzy, że jest to choroba śmiertelna nie zdając sobie sprawy, że jest to również schorzenie uleczalne, o ile zostanie zdiagnozowane na czas.

~

Grace i Tom Penderford byli zgodnym i szczęśliwym młodym małżeństwem, zakochanym w sobie i swojej małej dziewczynce – trzyletniej Chloe, która pewnego dnia, na skutek powikłań po zabiegu usunięcia migdałków, zapada na sepsę i w wyniku tej choroby umiera. Co trzy i pół sekundy ta podstępna i wciąż nieznana szczerszemu odbiorcy choroba zabija jednego człowieka na świecie. Stojąc w obliczu niewyobrażalnej i nie dającej się opisać słowami tragedii, główni bohaterowie muszą nauczyć się żyć na nowo. I przyznam szczerze jest to droga długa i wyboista, odarta ze złudzeń, opisana w sposób szczery i prawdziwy. Ból, który przeżywają rozdziera ich do tego stopnia, że odnalezienie się w tej krainie rozpaczy wydaje się wręcz niemożliwe.

„-Niedawno powiedziałam komuś, że czuję się tak, jakbym była cała poobijana.

- Jak blacha od samochodu? Po wypadku? – Uśmiechnął się nerwowo.

- Tak jakby. Ale bardziej tak, jakbyśmy wcześniej byli gładcy – przesunęła powoli jedną dłonią po drugiej – jakbyśmy gładko się w siebie wsuwali, tworząc jedną całość, a teraz jesteśmy chropowaci, i inni, i przez tę inność nie możemy się dopasować – mówiła spokojnym głosem, przytrzymując jego spojrzenie.”

~

Książkę polecam absolutnie każdemu z Was, nie tylko tym, którzy mierzą się z podobną stratą, ale również tym, dla których ten temat jest zupełnie obcy. Ta książka pomoże Wam zrozumieć, co właściwie dzieje się z człowiekiem w obliczu takiej tragedii, czym właściwie jest cierpienie, które odczuwa, i być może dzięki temu studium bólu i rozpaczy, będziecie przygotowani na to, co może spotkać każdego z nas, ponieważ jak powiedział pewien młody chłopak, postać zupełnie drugoplanowa, pojawiająca się tylko na chwilę w życiu Grace i Toma: „Bo człowiek nie wie, co może go spotkać następnego dnia, czy kolejna szansa będzie mu dana.”

~

Jednak „Trzy i pół sekundy” to nie tylko opowieść o cierpieniu, jest to również powieść o sile miłości, o ukojeniu jakie daje drugi człowiek i natura, o przyjaźni, która pozwala pogodzić się z tym, co nas spotyka, jest to powieść o nadziei, o uczeniu się życia na nowo, uczenia się śmiania i funkcjonowania bez wyrzutów sumienia i rozdzierającego bólu, czy wstydu. Jest to piękna historia ludzi, którzy ze zgliszczy ich własnego, tak wydaje się kiedyś idealnego życia? Byli w stanie podnieść się i zbudować je na nowo. Ja odstawiam książkę na półkę ze spokojem, z westchnieniem i nutą nostalgii, mam nadzieję, że Ty? Będziesz kolejną, która po nią sięgnie.

·        SEPSA to zagrażające życiu schorzenie, którego objawy mogą przypominać grypę, wirus pokarmowy lub infekcję górnych dróg oddechowych. Jeżeli zauważycie u siebie którykolwiek z poniższych objawów, udajcie się po pomoc medyczną, informując służby ratownicze o swoich podejrzeniach.

·        NIEPOKOJĄCE OBJAWY: bełkotliwa mowa, duże trudności z dobudzeniem się, zdezorientowanie, silne dreszcze, bóle mięśni, dobowe nieoddawanie moczu, ostre problemy z oddychaniem, plamista bądź odbarwiona skóra, znaczne osłabienie.  

Recenzję tą dedykuję wspaniałemu Mężczyźnie, bez którego nie dałabym rady. Kocham Cię, Kochanie, i dziękuję, za to, że jesteś.

ZA MOŻLIWOŚĆ ZRECENZOWANIA KSIĄŻKI DZIĘKUJĘ SERDECZNIE