04. "CZARNE NARCYZY" KATARZYNA PUZYŃSKA

Autor: KATARZYNA PUZYŃSKA

Tytuł: CZARNE NARCYZY

Wydawnictwo: WYDAWNICTWO PRÓSZYŃSKI I S-KA

Ocena: 5/5

Polecam: TAK

„Ona w kwiaty wpatrzona

Tęskni po swoim panie

Czarne narcyzy miał w dłoniach

Czarne narcyzy

Dla niej…”

WOW! Wiem, to mało profesjonalne rozpoczęcie recenzji, ale musicie mi wybaczyć, nie da się inaczej. Ta część sagi jest po prostu fantastyczna! Sagę o Lipowie poznałam dosyć późno, ponieważ krótko po premierze tomu siódmego pt. „Dom czwarty”. Jednak nie żałuję, widocznie tak właśnie miało być, dzięki temu również mogłam zapoznać się z całą serią „na raz”, bez wyczekiwania na kolejne tomy. A przyznam się Wam po cichu, że właśnie tak czytać lubię najbardziej. Dokładnie tak samo mam z serialami (amerykańskimi) – uwielbiam odkrywać takie, które już mają kilka sezonów i mogę dać się pochłonąć całej historii, bez niecierpliwego wyczekiwania na to, co stanie się dalej. I tak właśnie udało mi się z historią Daniela, Klementyny, Emilii, Weroniki i wszystkich pozostałych osób, które przewinęły się przez te tysiące stron od pierwszego tomu sagi o policjantach z Lipowa i Brodnicy, aż po dzień dzisiejszy.

~

Do tej pory zawsze miałam jakieś „ale” do sagi, część książek wręcz wydała mi się nudna, bądź na siłę wypełniona „dodatkowymi” stronami, żeby zupełnie bez potrzeby spowolnić akcję, co w moim osobistym przekonaniu było zabiegiem zupełnie zbędnym. Lubię kiedy akcja dzieje się szybko – kiedy to co dzieje się w książce? Pędzi niczym Pendolino, nie dając mi „wysiąść” nawet na chwilę. Jeśli chodzi o bohaterów, czasem wraz z kolejnymi tomami zmieniali się w tak przerysowany sposób, że nie dało się ich w ogóle rozpoznać w tych „nowych wydaniach”. Nie mówiąc już o tym, że momentami język, bądź sposób opisu, brak wartkiej akcji czy po prostu nie do końca trafiony pomysł na fabułę, powodowały, że robiłam sobie przerwy w czytaniu, odkładałam daną książkę na bok, bądź zwyczajnie sięgałam po inną, żeby dać sobie odpocząć, złapać dystans i spróbować jeszcze raz. Pyza tym muszę się przyznać, że mam dosyć specyficzny charakter i przez to bardzo przywiązuję się do bohaterów – zależy mi na ich losie, kibicuję im, złoszczę się na nich, trzymam za nich kciuki, kibicuję im, albo przeklinam to, co robią; ich nie do końca trafione decyzje i to, co robią ze swoim życiem.

~

„Czarne narcyzy”? Pochłonęłam w trzy dni. Nie da się ukryć, że było mi trudno oderwać się od książki i jestem tym faktem zachwycona. Czytałam wiele pozytywnych opinii na temat tej części, ale podchodziłam do nich z dosyć dużym dystansem, zwłaszcza, że niejednokrotnie nie zgadzałam się z tym zachwytem przy wcześniejszych tytułach. Tym razem jednak podpisuję się pod tymi opiniami obiema rękami i dodaję swoją! Książka jest rewelacyjna! W końcu mamy do czynienia z szybką akcją, fabułą, która wciąga już od pierwszych stron książki, nie pozwalając odłożyć jej na bok na dłużej. W końcu również bohaterowie tak przeze mnie ukochani? Zaczynają znowu zachowywać się tak? Jak powinni; w zgodzie ze swoim charakterem, historią i tym, jak zostali wykreowani. Znów mamy Daniela oddanego pracy w policji, skupionego i w pełni świadomego błędów, które popełnił. Mamy też Klementynę, która po zawirowaniach z ostatnich tomów? Pomału również odnajduje swoje miejsce w tej nowej dla niej rzeczywistości – osobiście bardzo cieszę się, że wraca wątek Teresy – nawet jeśli tylko w postaci jej syna, ale zawsze jest to kolejna cegiełka do zbudowania sobie wizerunku tej kobiety i prawdziwej roli, jaką odegrała w niełatwym i niejednoznacznym przecież życiu komisarz Kopp.

~

Nie zdradzę za wiele z treści książki – ponieważ gdzie byłaby wtedy radość z jej przeczytania, prawda? Ale wspomnę choć tyle, że Diabeł maczał w tym wszystkim palce, brocząc krwią nie tylko okładkową siekierę, ale również dłonie ludzi, którzy dopuścili się opisanych w „Czarnych narcyzach” zbrodni. Historia opowiedziana w najnowszym tomie sagi o Lipowie nie pozwala czytelnikowi odetchnąć nawet na chwilę. Ciągłe zwroty akcji, mnożący się jak grzyby po deszczu podejrzani, trup, który „ściele się” gęsto? W pewnym momencie człowiek już nie wie zupełnie komu może ufać, komu wierzyć, kto mówi prawdę, a kto znowu kłamie. Po prostu rewelacja! Prawdziwy kryminał z krwi i kości – dokładnie taki, jak lubię najbardziej i muszę przyznać, że po raz pierwszy zakończenie nie zawodzi – trzyma w napięciu do ostatniej strony, mimo, że przecież wszystko wydawało się takie oczywiste już od pewnego momentu w książce. A jednak! Naprawdę polecam bez chwili wahania. Ja w końcu po raz pierwszy chyba mogę powiedzieć z czystym sumieniem? Że już nie mogę doczekać się kolejnego tomu!